Jednym z najgłębszych mechanizmów blokujących przepływ energii życiowej i rozwój człowieka — zarówno duchowy, jak i emocjonalny — jest brak wiary. I nie chodzi tu jedynie o wiarę religijną, ale o podstawowe zaufanie do życia, do siebie, do procesu, do sensu istnienia. Kiedy ta wiara zostaje zachwiana (przez zranienie, traumę, kryzys lub stopniowe uwarunkowanie), pojawia się wewnętrzne poczucie straty.

To poczucie straty/braku nie dotyczy tylko dóbr zewnętrznych, ale czegoś znacznie głębszego — braku sensu, bezpieczeństwa, miłości, celu. W konsekwencji pojawia się lęk przed stratą i nieustanne poczucie, że "coś jest nie tak" – z nami, z życiem, ze światem. Umysł zaczyna szukać przyczyn tego stanu na zewnątrz i uruchamia mechanizm osądzania — ludzi, siebie, sytuacji, przeszłości. Osądzanie daje złudne poczucie kontroli, ale jednocześnie jeszcze bardziej zamyka przepływ energii, zamraża serce i odcina nas od własnej prawdy.

W takim stanie, pozbawieni wewnętrznego punktu odniesienia, szukamy przynależności i bezpieczeństwa w zewnętrznych strukturach – ideologiach, relacjach, systemach. Wchodzimy w nowe role, środowiska, tożsamości, które dają nam chwilową ulgę. Tworzymy w nich lojalność – nie do swojej wewnętrznej prawdy, ale do zewnętrznych oczekiwań. To lojalność fałszywa, wynikająca z potrzeby przetrwania, a nie z głębokiego wyboru. I choć daje ona poczucie przynależności, często prowadzi do wewnętrznego zniewolenia – musimy się ciągle dopasowywać, tłumić swoje potrzeby, udawać.

Ten cykl – brak wiary → poczucie straty → mechanizm osądzania → ucieczka w iluzję bezpieczeństwa → fałszywa lojalność → zniewolenie – utrzymuje nas w miejscu, w którym energia życiowa nie może swobodnie płynąć. Ciało staje się napięte, umysł zdezorientowany, dusza niesłyszana.

Jak się z tego uwolnić?

Jedynym prawdziwym wyjściem z tego błędnego koła jest rozwój świadomości.

To proces odwracania uwagi z zewnątrz do wewnątrz. Nie chodzi o "naprawianie siebie", ale o przypomnienie sobie, kim naprawdę jesteś – poza lękiem, poza warunkami, poza przynależnością do jakiegokolwiek systemu.

Rozwój świadomości to:

- Zauważenie swoich przekonań i mechanizmów obronnych (osądów, lojalności, lęków),

- Rozpuszczenie utożsamienia z nimi poprzez obecność, współczucie, uważność,

- Zaufanie procesowi życia, nawet gdy prowadzi przez niewygodne emocje i transformacje,

- Powrót do źródłowego zaufania – że życie samo w sobie jest dobre, a twoja istota ma wartość niezależnie od formy.

To droga do wewnętrznej wolności, w której energia życiowa może znów płynąć swobodnie, wspierając nie tylko ciebie, ale i otaczający cię świat.